Nieuwsbrief Augustus 2018

Beste Oud-leerling,

Hierbij ontvang je de nieuwsbrief van de OLO (de oud-leerlingenorganisatie van Het Amsterdams Lyceum). De inhoud bestaat in hoofdzaak uit bijdragen van of over oud-leerlingen. We wensen je veel leesplezier!

Allereerst wil het OLO-bestuur hierbij iedereen bedanken voor de donatie voor 2018. Ook al heeft de OLO weinig onkosten en zijn wij een organisatie die alleen met vrijwilligers werkt, een aantal zaken moeten toch gewoon betaald worden. Met donaties betalen wij: het in de lucht houden van de website, de organisatie van de jaarlijkse viering van de Dies Natalis en andere activiteiten, verzending van nieuwsbrieven, maar ook sparen we voor de organisatie van het volgende lustrum.
Door uw steun kan de OLO blijven voortbestaan, ook ten behoeve van de toekomstige oud-leerlingen.

Geslaagden

Wij vroegen de rector naar de examenresultaten, hij antwoorde ons het volgende:

Beste oud-leerlingen,

Er kunnen 163 namen toegevoegd worden aan de alumni van onze school! Dat is een slagingspercentage van 93%, we mochten daarbij 19 maal het judicium cum laude toekennen. Ik denk dat we met dit resultaat tevreden mogen zijn.
Ik kijk met een goed gevoel terug op mijn eerste jaar als rector.
Het Amsterdams is een bijzondere school, het is een plezier en een voorrecht om er te werken. Ik wens jullie allen een hele goede zomer toe en zie er naar uit je in het volgende schooljaar weer te ontmoeten.
Harold Tennekes, rector.

De volgende leerlingen hebben in 2018 hun diploma behaald:

Dies 2018 – Het Amsterdams 101 jaar

Op 10 februari organiseerde de oud-leerlingenorganisatie (OLO) de viering van de eerste Dies Natalis in de tweede eeuw van de school. Een honderdtal oud-leerlingen kwam bij elkaar in de aula om dit met elkaar te vieren’

Foto’s gemaakt door Piet Boekel

Wij vonden de zes man sterke docentenband bereid om het zingen van het Schoollied in goede banen te leiden. Polo de Haas was vele jaren onze vaste begeleider. Polo had dit steeds met veel plezier gedaan, maar hij vond het eeuwfeest in de Stadsschouwburg een mooi sluitstuk. We hebben hier alle begrip voor en danken hem voor zijn jarenlange samenwerking.
Zonder begeleiding wordt de samenzang een chaos, want er moet tegelijkertijd met ‘Halo op ’t feest’lijk samenzijn’ worden begonnen. Nu werd het dus de taak van de docentenband; het ging gelukkig goed en de band liet gedurende de middag nog met goede muziek van zich horen.
Rob Greve, de huidige voorzitter van de OLO, sprak een welkomstwoord en blikte nog even terug op het geslaagde lustrum in 2017.
De tegenwoordige rector van de school, Harold Tennekes, vertelde iets over zichzelf en over wat zijn plannen zijn voor Het Amsterdams Lyceum voor de komende jaren, waarbij hij aangaf zowel nieuwe ideeën te willen vormgeven maar ook oude tradities te willen behouden.
Behalve deze toespraken werden de aanwezigen bezig gehouden met een pubquiz die gepresenteerd werd door oud-leerling en docent Laurens Vollenbronck. Die quiz bestond uit verschillende rondes met vragen binnen een bepaald thema. Zo was er het thema ‘Het Amsterdams Lyceum’ met b.v. een vraag wat de afkorting AVIO betekent, in welke gemeente Wolkenland zich bevindt en welke oud-leerlingen na hun studie docent op hun oude school werden. De eerste prijs, een Amsterdams Lyceummok ging naar de docentenband. Het team van Vincent, Erik, Kees en Reinout was wel erg goed bezig geweest, want het bezette de tweede plaats. Zij werden verrast met een mini versie van onze schoolbel, een 3D-print gemaakt door de club HAL-Tech.
Na afloop van de Pubquiz sloot de rector de Dies feestelijk af door alle aanwezigen te trakteren op een drankje van de school.

Graag zien we iedereen volgend jaar weer bij de viering van de 102de Dies!
Marijn Arnoldussen en Paula van Cleef

Reactie van een bezoeker: Het was voor mij heel speciaal om na zoveel jaren mijn vertrouwde Lyceum binnen te stappen. Wat is het toch een prachtig gebouw! Ik vond de toespraak van de nieuwe rector zeer inspirerend en hij had een mooie verbinding gemaakt met verleden en heden. Bij mij overheerste het gevoel dat het speciale van het Amsterdams gelukkig nog geheel behouden is gebleven.

Berichten van oud-leerlingen

Bob van Heeks

Mijn naam is Bob van Heeks, ik kom oorspronkelijk uit Amsterdam, en heb op het Amsterdams Lyceum gezeten van 1986-1992. Ik heb uiteindelijk examen gedaan op de HAVO aldaar, waarna ik het VWO-examen op een andere school heb gehaald.
Mijn tijd op HAL is één van de fijnste van mijn leven geweest, en ik denk er altijd met veel plezier aan terug. Nog steeds vind ik het hoofdgebouw het mooiste gebouw in Oud Zuid, zo statig!

In 2017 ben ik naar de Verenigde Staten verhuisd. We zijn beland in Burlington, Vermont in het hart van New England. Ik ben al sinds 2001 in dienst bij de KLM als steward, en kan deze functie gewoon blijven uitoefenen in deze situatie, heel fijn!!
Eenmaal beland in deze geweldige stad, leek het mij dé kans om iets te doen met mijn sterkste punt, talen! En aangezien Vermont nou niet echt bekend staat om zijn grote Nederlandse expat-gemeenschap, dacht ik dat het leuk zou zijn om te kijken of er Amerikanen waren die graag wat Nederlands wilden leren. En groot was mijn verbazing toen ik binnen enkele maanden een groep van 12 mensen al had, een krantenartikel in de grootste regionale krant en verzoeken tot privélessen kreeg van mensen die mijn artikel in Seven Days (de regionale krant) hadden gelezen.
Ik doe dit allemaal vrijwillig, en het heeft absoluut een nieuwe passie in mij ontwaakt, lesgeven!
Ik weet zeker dat mijn opleiding op HAL hier iets mee te doen heeft gehad, ik ben nog altijd dankbaar wat ik daar heb geleerd en wat ik nu weer aan anderen kan meegeven.

Veerle Nicolaï (geb.1994) deed eindexamen in 2013. Ze studeerde Politicologie aan de UvA, en sloot af met vijf maanden studie in Istanbul. In 2017 behaalde ze haar BA en begon ze aan de master International Relations met de specialisatie Global conflict in the Modern Era aan Leiden University. Na het eerste semester vertrok ze voor een half jaar naar Libanon. Daar werkt ze als ‘Trainee Political Affairs’ op de Nederlandse ambassade in Beiroet. Lees hieronder een van haar blogs over leven en werk in die stad vol contrasten.

Hedonisme en ‘wasta’ in Beirut
27 mei 2018

Het is 3 uur ’s nachts als Anouk, Omar en ik aankomen bij de Grand Factory; een club in een oude fabriek. Als we aan komen lopen schalt de muziek vanaf de 11e verdieping door de kapotte ramen. Bij de ingang staan drie rijen: de gastenlijst rij, de ‘exclusieve’ gastenlijst rij, en de rij voor ‘gewone’ mensen; dat is de langste rij. Overigens heb je natuurlijk ook nog de mensen die helemaal niet in een rij voor een club staan, omdat de toegang onbetaalbaar is: dit varieert van 20 tot 40 dollar. Ook dat is Beirut: de Libanezen gedijen goed bij zichtbaar onderscheid maken in klassen. Tot mijn verbazing loopt Omar pal langs de rijen heen, knikt naar de uitsmijter die vriendelijk terug knikt en ons alle drie in een keer – zonder toegang te betalen – naar binnen laat. Er is dus ook nog een vierde ‘rij’: de VIP-entree. Voordat je binnen bent in de Grand Factory moet je eerst elf verdiepingen omhoog met een fabriekslift. Een gigantisch ding waar een stuk of 50 mensen tegelijk in passen. Ook daar hoeven we uiteraard niet te wachten en worden we meteen met de eerste lift mee naar boven genomen.
Vanavond is de ‘closing party’ van de Grand Factory; de laatste avond van het seizoen. En voor deze gelegenheid komt ‘The Lebanese Philarmonic Orchestra’ optreden in de club. Hun opkomst is prachtig, iedereen in de club is stil en het is schitterend belicht. Het orkest speelt samen met de dj. Maar al snel merk ik dat het publiek vooral begint te juichen en dansen als de dj speelt en er vervolgens dwars doorheen praat als het orkest speelt. Een heel leuk idee, maar misschien is een club toch niet de beste plek voor het symfonieorkest.
Libanezen gedijen niet alleen goed op het zichtbare onderscheid in klassen, maar houden er ook gewoon van om het leven te vieren – zolang het nog kan. En ik vier dat met liefde met ze mee. Inmiddels zijn alle ‘zomerclubs’ en dakterrassen geopend en kan je het zo gek niet bedenken of er is wel een feestje voor gepland. Het zwembad ‘Pool D’etat’ is niet zomaar een zwembad, maar een zwembad waar ’s avonds gefeest wordt, en wel met een dragqueenshow. Op verschillende dakterrassen wordt tot vroeg in de ochtend keiharde muziek gedraaid en gedanst. Soms gaat het wel eens mis. Zoals in de ‘Garten’ vorige week. De Garten is een ‘openluchtclub’ met uitzicht op de skyline van Beirut, waar na de International Day Against Homophobia and Transphobia (IDAHOT) een feest gehouden zou worden, ware het niet dat het last minute werd afgelast. En dat niet alleen; de hele club werd gesloten. Reden: er zouden koranverzen gedraaid zijn in de club. En dat tijdens Ramadan! Iedereen in rep en roer; ze kunnen de club toch niet zomaar sluiten?! En is het echt waar van die verzen? Wat bleek: vijf weken geleden was er een dj uit Berlijn die een nummer draaide waarin een paar seconden wat regels uit de Koran te horen waren. Met andere woorden: de gemeente Beirut had de aanklacht ietwat overdreven en het was dus sowieso niet tijdens Ramadan. Echter betekende dit niet automatisch dat de club dan ook weer geopend zou worden, daar was – zoals altijd – ‘wasta’ voor nodig. ‘Wasta’ is eigenlijk een ander woord voor vriendjespolitiek en in Libanon aan de orde van de dag; om niet te zeggen noodzakelijk om te overleven. Hoogstwaarschijnlijk gaat de Garten dan ook binnenkort weer open, zodra er betaald is aan de ‘juiste’ persoon binnen de gemeente van Beirut. Immers, het feest moet doorgaan en daar hebben Libanezen alles voor over.
Wasta en corruptie zijn niet te omzeilen en volledig geïmplementeerd in de maatschappij. Af en toe vraag je je af waar het heen gaat in dit land. Al helemaal na de afgelopen verkiezingen waarbij ‘civil society’-partijen welgeteld 1 zetel in het parlement hebben bemachtigd, en de rest dus allemaal nog bestaat uit de traditionele confessionele partijen. Deze partijen en politici zitten al generaties lang in de politiek en schuiven elkaar regelmatig baantjes en portefeuilles toe.
Onverwachts kreeg ik afgelopen donderdag de kans Tammam Salam te ontmoeten. Ambassadeur Jan Waltmans vroeg of ik met hem mee op bezoek wilde bij deze voormalig president van Libanon (tot 2016). Salam is een kale man met een bril, en een wonderbaarlijk vriendelijk uiterlijk. We komen binnen in een statig huis met veel kunst aan de muur. Hij begroet ons hartelijk en vriendelijk, niet alleen uit beleefdheid; het voelt oprecht. We zijn nog maar net gaan zitten of hij begint open en eerlijk aan ons te vertellen over de situatie in Libanon. Wat de problemen zijn, over Hezbollah, corruptie en vervuiling. Wat een verschil met minister Machnouk die vooral goed was in met heel veel woorden heel weinig zeggen; het stereotype van de Midden-Oosten politicus. Bovendien voelde het gesprek zelfs ‘warm’, wat aan het eind werd bevestigd door Jan Waltmans’ hand die even die van Tammam Salam aanraakte. Op mijn vraag aan het einde of hij optimistisch of pessimistisch was over de toekomst van het land, antwoordde hij dat er veel moet veranderen maar dat het parlement, en de nog te vormen regering, daar nu de kans voor heeft. En hij eindigde met het mededelen van zijn vertrouwen in Hariri, ondanks dat hij niet van zijn partij is. “So yes, I’m optimistic.” sloot hij af. Ik complimenteerde hem met de kunst aan de muur en vroeg of het van hem zelf was. Vervolgens liet hij ons een schilderij zien van zijn eigenlijk huis, een traditioneel Libanees huis, wat nu gerestaureerd wordt. Toen hij merkte dat we geïnteresseerd waren gaf hij ons een boek mee van traditioneel Libanese architectuur en zijn “I hope to see you again, it was a pleasure meeting you” bij het afscheid klonk heel erg gemeend!
Stel je voor dat het gehele Libanese parlement en de regering zouden bestaan uit mensen zoals hij, dan zou het snel goedkomen met Libanon.

Publicaties door oud-leerlingen

Danielle Pinedo (eindexamen 1988) en Bart van Eldert: Beter worden is niet voor watjes.
Uitgeverij Prometheus, Amsterdam 2018

Bart van Eldert (1966) is verslaggever economie bij het AD. Ook schreef hij over wetenschap en gezondheid. Hij won als eerste journalist de Seksuologie Media Prijs van de wetenschappelijke vakvereniging NVVS. Hij is getrouwd en heeft twee kinderen.

Danielle Pinedo (Willemstad, 1968) is verslaggever bij NRC Handelsblad. Ze was actief als sportjournalist en maakte internationale reportages. Nu schrijft ze grote persoonlijke interviews. Eerder verscheen haar bundel Een hoofd vol herinneringen, over werken in risicogebieden. Ze heeft een vaste relatie en een hond.

Voorzichtig staan twee bevriende journalisten weer op. Ging levensgevaarlijk ziek worden nog vanzelf, beter worden blijkt niet voor watjes. Net als veel van de duizenden patiënten die tegenwoordig kanker doorstaan, merken zij hoe ingewikkeld overleven is. Er zijn geen kaartjes met ‘toch nog onverwacht is zij genezen’ of ‘na een lang ziekbed staat hij er weer naast’.
Ook blijkt ziekte een positieve kant te hebben. Nu kan alles anders zijn. Thuis, op het werk en in je hoofd. De auteurs laten in deze intieme briefwisseling ontroerend en met humor zien hoe ze de afgelopen jaren hun weg zochten in dit nieuwe extra bestaan. Hoe een zware ziekte je beter kan maken. Het brievenboek vol levenskunst.

Michiel Korthals (eindexamen 1967) Goed Eten, filosofie van voeding en landbouw
Uitgeverij Vantilt, Nijmegen 2018

Eten is een van de belangrijkste dingen in ons leven. Maar wat stoppen we precies in onze mond? Is het niet zo dat uitbuiting, extreem over- gewicht, ondervoeding, honger en grote milieuschade enkele gevolgen zijn van onze wijze van consumeren? Dit zou toch anders moeten kunnen, maar de vraag is: hoe dan?

In Goed eten. Filosofie van voeding en landbouw behandelt Michiel Korthals deze vragen en ontwikkelt hij een model om de kloof tussen productie en consumptie te overbruggen. Directe verbindingen tussen voedsel en het dagelijks leven, de voorkeur voor regionale verbanden boven de wereldmarkt, bevordering van voedselvaardigheden en een eerlijkere verdeling van aandacht voor voedingsstijlen staan daarin centraal.
Goed eten draait om de vraag welke rol consumenten, overheden en marktpartijen kunnen spelen in de productie van smaakvoller en ethisch verantwoord voedsel.

Ervaringen van een eersteklasser

Beste lezer,

Ik ben Hadassah Eljon, ik ben dertien jaar oud en ik zit in de eerste klas van Het Amsterdams Lyceum. Dit eerste jaar heb ik als leuk, gezellig en verrassend ervaren. En met natuurlijk die ene eerste schooldag. Zoiets is best apart; ik kwam binnen na een lange vakantie, en ik keek om me heen. Ik zag allemaal leeftijdsgenoten, en ik vroeg me natuurlijk af wie mijn vrienden zouden worden. En of ik überhaupt vrienden zou krijgen, misschien was ik wel gewoon heel stom, net als mijn kleding die ik al een week van te voren had uitgekozen. Maar gelukkig viel dat mee. Ik had geluk. Niemand kende elkaar. Behalve ik, ik was samen met een vriendin naar deze nieuwe school gegaan. Dat hielp natuurlijk wel tegen de spanning, ik had iemand om naast te zitten in de klas en om mee te lunchen in de kantine. De kantine is nieuw en bestaat nog maar een paar jaar. Op de basisschool hadden we geen kantine, ik vond het heel leuk dat ik zelf verse broodjes kon kopen. Maar niet elke dag, daar heb ik niet genoeg zakgeld voor.
Het begin van het schooljaar maakte een positieve indruk op me; de dingen die ik eerder zei vond ik eigenlijk al heel leuk maar wat ik nog veel leuker vond was Wolkenland. Wolkenland was eigenlijk stiekem ook een van de redenen dat ik naar het Amsterdams wilde. Het klonk zo mooi en ik had er al veel goede verhalen over gehoord. En al het goede bleek allemaal waar. We hadden het goed voor mekaar; er gingen hele leuke docenten mee en onze klas was ook heel gezellig. Het was een leuke week, waar we allemaal nog steeds met veel plezier op terugkijken.
Wat voor mij ook nieuw was, is Magister. Het is een app op je telefoon. Daarop kun je je cijfers, huiswerk en agenda zien. Het is heel handig, maar ook best verslavend. Ik kijk namelijk heel vaak of er al een nieuw cijfer opstaat. Ik kijk sowieso heel vaak op mijn telefoon. Maar gelukkig zit ik op school niet de hele dag achter een scherm, onze boeken zijn nog niet vervangen voor tablets. Dat is iets wat je wel heel vaak tegenkomt op andere scholen.

Waar ik ook enthousiast over ben is dat er heel veel activiteiten worden georganiseerd. Zoals het EK-toernooi [red. Eerste Klas toernooi, vroeger het brugklastoernooi]), iedereen mocht zijn (geheime) talenten laten zien. Dat vind ik zo mooi aan de sfeer bij ons op school; iedereen mag zichzelf zijn. Tijdens het EK-toernooi heb ik mezelf ook bewezen. Met mijn zelfgeschreven gedicht ‘voor Doebie’ won ik van alle andere deelnemers van het onderdeel gedicht.

Hieronder staat mijn winnende gedicht:

Maar het EK-toernooi was zeker niet het enige hoogtepunt van dit jaar. Ik ben dit jaar bij de HALO (de schoolkrant natuurlijk) gegaan. Ik heb al verschillende stukjes geschreven en dat ging me goed af, eigenlijk heb ik hierdoor een nieuwe hobby ontdekt. Ik ben bij de HALO gegaan omdat ik heel enthousiast werd tijdens de clubjesavond. Ik werd zo blij van de clubjesavond dat ik naast de HALO ook twee keer naar de tien-weekse training van de toneelklas ben gegaan. Vorige week hadden we uitvoering van ons toneelstukje.
Ik kijk uit naar volgend jaar!

Groetjes Hadassah

Bericht van Sabine en Marijn

Nadat wij, Marijn en Sabine, van 2006 tot 2009 drie jaar in het DB hebben gezeten, gaan wij nu ook weer na drie jaar het OLO Bestuur verlaten.
Vanaf 2015 zijn wij actief geweest met het organiseren van ‘Regenten- en DB- borrels’, een enkele keer de Dies en met het doen van de promotie voor het 100 jarige jubileum van de school. Bij het Lustrum zijn wij naast de promotie ook betrokken geweest bij de JOLO – de Jongere Oud-Leden Organisatie. Wij hebben hierbij veel geholpen met het organiseren van de lustrumvoorstelling van de huidige leerlingen in de Kleine Komedie en daarnaast hebben wij een Theater Drie-Daagse georganiseerd.
Marijn is onlangs begonnen aan een promotietraject, waardoor er net te weinig ruimte meer was voor de OLO. Doordat Sabine een jaar op reis gaat zal ook zij niet meer beschikbaar zijn voor het OLO-bestuur.
We vinden het jammer de OLO te verlaten maar kijken wel met veel plezier terug naar de afgelopen drie jaar.

Marijn Arnoldussen en Sabine Verschuur

Tot slot

Helaas zijn wij sinds de laatste nieuwsbrief ook weer een aantal oud-leerlingen verloren. Het afgelopen jaar ontvingen wij het overlijdensbericht van de volgende oud-leerlingen. Het jaartal betreft het jaar van schoolverlaten.

Hanna Duit-Adelaar (1948)
Rob Peereboom (1961)
Ena Verrijn Stuart-Abas (1946)
Klaas van Hasselt (1974)
Edith Fekkes-Hamburg (1953)
Joan Vleeschdraager (1949)
Bram Asscher (1961)
Carel Jan van Oss (1941)
Maarten Brands (1953)
Heleen Cohen Tervaert-Sickler (1944)
Elena Le Fort-Sillevis Smitt (1954)
Cissy Heyligers-Gunning (1942)
Enny Gezang (1950)
Jop Hamming (1948)
Bob van Blommestein (1963)
Ferdinand Eekels (1958)
Henk Strumphler Tideman (1968)